کد مطلب:137443 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:155
مقام اهل بیت
ابن سعد همراه سپاهیانش، ظهر روز یازدهم محرم، در حالی كه زنان، دختران و كنیزان امام حسین علیه السلام و بعضی از زنان اصحاب كه مردان آنها در ركاب حسین علیه السلام شهید شده بودند، حركت كرد. تعداد اسیران این گونه بود: ده نفر زن، امام زین العابدین علیه السلام و پسرش امام باقر علیه السلام كه در آن زمان چهار سال و چند ماه داشت، و سه نفر از فرزندان امام حسن علیه السلام به نامهای: حسن مثنی، زید و، و عمرو.
بانوان اسیر از سپاه عمر سعد خواستند كه آنها را از قتلگاه عبور دهند؛ وقتی چشم آنها به بدن مطهر امام حسین علیه السلام افتاد، ناله و گریه شدیدی سر دادند، به صورتشان لطمه زدند، و حال امام سجاد علیه السلام منقلب شد به طوری كه نزدیك بود مرغ روح از تن او پرواز كند.
لذا حضرت زینب علیهاالسلام رو به آن حضرت كرد و گفت: «ای برادر زاده! تو را چه شده كه با جان خود بازی می كنی! ای یادگار جد و پدر و برادرم... به زودی زمین كربلا به واسطه ی قبر پدرت سید الشهدا علیه السلام صاحب علامت و آثاری خواهد شد كه هزاران سال از مرور روزها و شبها محو و نابود نخواهد شد، و هر قدر هم كه حكام جور و ستمگران روزگار و اهل بیداد و ضلالت درصدد اضمحلال آن برآیند، عظمت صاحب قبر، و جلالت و علو مقام و منزلت آن بیشتر، و شوكت و بزرگواری و مجد و رفعت و تأثر روح قوی و عظمت شخصیت آن زیاد خواهد شد».
زمانی كه امام علیه السلام برای پدرش رقت قلب پیدا كرد، شبیه حالت پیغمبر اكرم صلی الله علیه و اله بود هنگامی كه بر مرگ پسرش ابراهیم گریه كرد، به طوری كه یكی از اصحاب عرض كرد:ای رسول خدا! چرا گریه می كنی؟ فرمود: این مهربانی را خدا در قلب فرزندان آدم قرار داده است. همانا خدا به بندگانی كه رحمت می ورزند و مهربانند، مهربان است. پس چشم اشك می ریزد و دل محزون است، اما جز به آنچه خدا خشنود است لب نمی گشاید.
خاندان رسول اكرم صلی الله علیه و اله خاندان نبوت و رحمت هستند، و از روی رحمت محزون و از باب مهربانی و رقت، می گریند؛ اما آنچه كه باعث
خشم و سخط خداست نمی گویند، بلكه به قضای الهی راضی و نسبت به مشیت و اراده ی او تسلیم می باشند.
در یكی از مناجات های امام سجاد علیه السلام آمده است: «پروردگارا! آنچه را از حكم تو دشوار می پنداریم بر ما آسان كن، و گردن نهادن به آنچه از مشیت تو بر ما وارد آوردی را به ما ملهم ساز، تا تأخیر آنچه را تعجیل فرمودی و تعجیل آنچه را به تأخیر افكندی دوست نداریم، و آنچه محبوب تو است، ناپسند ندانیم، و آنچه تو نمی پسندی برنگزینیم. و كار ما را به آنچه فرجامش پسندیده تر و مآلش بهتر است پایان بخش». [1] .
بنابراین، زینب علیهاالسلام به این حسن عاقبت و راه با عظمت خوشحال بود، و در نتیجه، مشكلات اسارت را فراموش كرد.
و نیز می دانیم كه قریش پیامبر اكرم صلی الله علیه و اله را تكذیب كرده و آن بزرگوار را مورد آزار و اذیب قرار می دادند. به هر وسیله ی ممكن جلوی تبلیغ او را می گرفتند، گاهی به عنوان استهزا، سنگریزه به طرف آن حضرت می ریختند، گاه خار و هیزم بر سر راهش قرار می دادند تا پای مباركش آزار ببیند، به وقت نماز خواندن، او را آزار می دادند؛ یارانش را تا سر حد مرگ شكنجه می دادند، و این در حالی بود كه پیامبر صلی الله علیه و اله نمی توانست از خود و یارانش دفاع كند. با این همه، به یاران دین خدا می فرمود: «به زودی شما سرزمین اشراف و گردنكشان را صاحب خواهید شد و مال و ثروت آنها به دست شما می افتند و...»
بانوی قهرمان كربلا، در حالی كه اسیر بود، و مردانش با بدن های بی سر روی زمین افتاده بودند، گفت: آینده و عظمت، از آن ما و مردان ما است، آثار ما جاوید و زنده خواهد بود، آرامگاه های ما شكوه و جلالت پیدا می كند، و دوستی ها و دلها مخصوص ما خواهد بود.
او یزید را در حالی كه بر تخت خود نشسته بود و خود نیز به عنوان یك اسیر در مقابلش ایستاده بود، به این حقیقت متوجه نمود كه: «مكر خود را به كار گیر، و كوشش خود را انجام ده، ولی به خدا سوگند، نمی توانی یاد ما را از میان مردم محو و نابود كنی، و نور وحی را نمی توانی از بین ببری».
پیش گویی زینب علیهاالسلام درست درآمد: پیروان و دوستدارانشان میلیون ها نفر شدند، تعالیم آنها، صدها سال در مجامع علمی - فرهنگی و مدارس و دانشگاه ها تدریس شده و می شود، و فضایل و مناقب آنها، شب و روز در بالای منبرها گفته می شود، و قبرهای آنها مانند پرچم های بالای كوهها است، از دوردست ترین نقاط جهان مردم برای زیارت آنها می شتابند.
آری، اگر همه ی انس و جن با بنی امیه و بنی عباس همدست شوند، نمی توانند یاد و ذكر اهل بیت علیهم السلام، را از صفحه ی زندگی مسلمانان محو كنند؛ مگر زمانی كه نور الهی و اسم شریف محمد بن عبدالله صلی الله علیه و اله را محو كنند! و مسلم است كه خداوند هم نور خود را به وسیله ی محمد صلی الله علیه و اله و اهل بیتش به كمال و تمام می رساند و هیچ گاه این نور خاموش نمی شود، اگر چه مشركان نخواهند.
بانوان اسیر از سپاه عمر سعد خواستند كه آنها را از قتلگاه عبور دهند؛ وقتی چشم آنها به بدن مطهر امام حسین علیه السلام افتاد، ناله و گریه شدیدی سر دادند، به صورتشان لطمه زدند، و حال امام سجاد علیه السلام منقلب شد به طوری كه نزدیك بود مرغ روح از تن او پرواز كند.
لذا حضرت زینب علیهاالسلام رو به آن حضرت كرد و گفت: «ای برادر زاده! تو را چه شده كه با جان خود بازی می كنی! ای یادگار جد و پدر و برادرم... به زودی زمین كربلا به واسطه ی قبر پدرت سید الشهدا علیه السلام صاحب علامت و آثاری خواهد شد كه هزاران سال از مرور روزها و شبها محو و نابود نخواهد شد، و هر قدر هم كه حكام جور و ستمگران روزگار و اهل بیداد و ضلالت درصدد اضمحلال آن برآیند، عظمت صاحب قبر، و جلالت و علو مقام و منزلت آن بیشتر، و شوكت و بزرگواری و مجد و رفعت و تأثر روح قوی و عظمت شخصیت آن زیاد خواهد شد».
زمانی كه امام علیه السلام برای پدرش رقت قلب پیدا كرد، شبیه حالت پیغمبر اكرم صلی الله علیه و اله بود هنگامی كه بر مرگ پسرش ابراهیم گریه كرد، به طوری كه یكی از اصحاب عرض كرد:ای رسول خدا! چرا گریه می كنی؟ فرمود: این مهربانی را خدا در قلب فرزندان آدم قرار داده است. همانا خدا به بندگانی كه رحمت می ورزند و مهربانند، مهربان است. پس چشم اشك می ریزد و دل محزون است، اما جز به آنچه خدا خشنود است لب نمی گشاید.
خاندان رسول اكرم صلی الله علیه و اله خاندان نبوت و رحمت هستند، و از روی رحمت محزون و از باب مهربانی و رقت، می گریند؛ اما آنچه كه باعث
خشم و سخط خداست نمی گویند، بلكه به قضای الهی راضی و نسبت به مشیت و اراده ی او تسلیم می باشند.
در یكی از مناجات های امام سجاد علیه السلام آمده است: «پروردگارا! آنچه را از حكم تو دشوار می پنداریم بر ما آسان كن، و گردن نهادن به آنچه از مشیت تو بر ما وارد آوردی را به ما ملهم ساز، تا تأخیر آنچه را تعجیل فرمودی و تعجیل آنچه را به تأخیر افكندی دوست نداریم، و آنچه محبوب تو است، ناپسند ندانیم، و آنچه تو نمی پسندی برنگزینیم. و كار ما را به آنچه فرجامش پسندیده تر و مآلش بهتر است پایان بخش». [1] .
بنابراین، زینب علیهاالسلام به این حسن عاقبت و راه با عظمت خوشحال بود، و در نتیجه، مشكلات اسارت را فراموش كرد.
و نیز می دانیم كه قریش پیامبر اكرم صلی الله علیه و اله را تكذیب كرده و آن بزرگوار را مورد آزار و اذیب قرار می دادند. به هر وسیله ی ممكن جلوی تبلیغ او را می گرفتند، گاهی به عنوان استهزا، سنگریزه به طرف آن حضرت می ریختند، گاه خار و هیزم بر سر راهش قرار می دادند تا پای مباركش آزار ببیند، به وقت نماز خواندن، او را آزار می دادند؛ یارانش را تا سر حد مرگ شكنجه می دادند، و این در حالی بود كه پیامبر صلی الله علیه و اله نمی توانست از خود و یارانش دفاع كند. با این همه، به یاران دین خدا می فرمود: «به زودی شما سرزمین اشراف و گردنكشان را صاحب خواهید شد و مال و ثروت آنها به دست شما می افتند و...»
بانوی قهرمان كربلا، در حالی كه اسیر بود، و مردانش با بدن های بی سر روی زمین افتاده بودند، گفت: آینده و عظمت، از آن ما و مردان ما است، آثار ما جاوید و زنده خواهد بود، آرامگاه های ما شكوه و جلالت پیدا می كند، و دوستی ها و دلها مخصوص ما خواهد بود.
او یزید را در حالی كه بر تخت خود نشسته بود و خود نیز به عنوان یك اسیر در مقابلش ایستاده بود، به این حقیقت متوجه نمود كه: «مكر خود را به كار گیر، و كوشش خود را انجام ده، ولی به خدا سوگند، نمی توانی یاد ما را از میان مردم محو و نابود كنی، و نور وحی را نمی توانی از بین ببری».
پیش گویی زینب علیهاالسلام درست درآمد: پیروان و دوستدارانشان میلیون ها نفر شدند، تعالیم آنها، صدها سال در مجامع علمی - فرهنگی و مدارس و دانشگاه ها تدریس شده و می شود، و فضایل و مناقب آنها، شب و روز در بالای منبرها گفته می شود، و قبرهای آنها مانند پرچم های بالای كوهها است، از دوردست ترین نقاط جهان مردم برای زیارت آنها می شتابند.
آری، اگر همه ی انس و جن با بنی امیه و بنی عباس همدست شوند، نمی توانند یاد و ذكر اهل بیت علیهم السلام، را از صفحه ی زندگی مسلمانان محو كنند؛ مگر زمانی كه نور الهی و اسم شریف محمد بن عبدالله صلی الله علیه و اله را محو كنند! و مسلم است كه خداوند هم نور خود را به وسیله ی محمد صلی الله علیه و اله و اهل بیتش به كمال و تمام می رساند و هیچ گاه این نور خاموش نمی شود، اگر چه مشركان نخواهند.
[1] دعاي سي و سوم صحيفه ي سجاديه.